Του Γιώργου Κορτσιδάκη
Δεν είμαι ούτε ΑΕΚ, ούτε Ολυμπιακός. Αυτό είναι γνωστό. Παρακολουθώ τα παιχνίδια τους, με την σχετική απάθεια του ουδέτερου (κοινώς δεν μου καίγεται καρφί), αλλά πάντα με καθαρά ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον.
Στο Ηράκλειο, άλλωστε, λίγο-πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας και ο καθ’ ένας ξέρει τα πάθη και τις συλλογικές προτιμήσεις του άλλου.
Στη φάση του γκολ του Γιακουμάκη, στο ντέρμπι Ολυμπιακός-ΑΕΚ, ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου.
Όχι, επειδή η ΑΕΚ πήρε το παιχνίδι, ούτε επειδή έγινε η «κηδεία» του Ολυμπιακού, μέσα στο λιμάνι, στο σημαντικό αυτό ντέρμπι.
Χάρηκα για αυτό το «Ηρακλειωτάκι», τον Γιακουμάκη, ένα παιδί γέννημα-θρέμα της περιοχής μας, που έγινε το πρόσωπο του αγώνα σε ένα μεγάλο ντέρμπι του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δεν συμβαίνει συχνά αυτό. Ένα παιδί από το Ηράκλειο, να γίνεται πρωταγωνιστής, σε ένα τέτοιο παιχνίδι, που είναι στραμμένα τα βλέμματα όλης της φίλαθλης Ελλάδος.
Αυτή η «στιγμή» του 24χρονου επιθετικού, ήταν εκείνη που με συγκίνησε.
Το ποδόσφαιρο είναι αυτές οι «στιγμές» μικρές ή μεγάλες, που χαράζουν την πορεία ενός παίκτη και τον Γιακουμάκη, αυτή η «στιγμή», θα τον ακολουθεί για όλη του την καριέρα. Πιθανόν και μετά.
Γιατί αυτή η νίκη, με δικό του γκολ στις καθυστερήσεις, θα θυμίζει πάντα στους ΑΕΚτζήδες, αλλά και στον ίδιο, αυτό το σπουδαίο αγωνιστικά, βαθμολογικά και ηθικά, διπλό στο λιμάνι.
Χάρηκα λοιπόν, για τον Γιακουμάκη, όπως χαίρομαι πάντα για κάθε Ηρακλειώτη, που κάνει το βήμα παραπάνω, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ανεξάρτητα από την ομάδα που προέρχεται, ανεξάρτητα από την συλλογική προτίμηση του καθ’ ενός.
Η πορεία του νεαρού επιθετικού, ενός από τα λίγα κλασικά ελληνικά «9αρια» του ποδοσφαίρου μας, έχει ενδιαφέρον.
Απο τον ΠΟΑ, όπου πρώτος ο Μανόλης Πατεμτζής πίστεψε σε αυτόν σε ηλικία 16 ετών, στον Πλατανιά, εκεί πολύ δουλειά, καθιέρωση και καταξίωση και μετά η μεγάλη μεταγραφή στην ΑΕΚ.
Για τον Γιώργο Γιακουμάκη, έχοντας μπροστά του, παίκτες, όπως ο Αραούχο και ο Λιβάγια, ίσως να μην είναι τόσο εύκολη η προσαρμογή, σε ένα μεγάλο σύλλογο.
Αλλά και κάποιοι τραυματισμοί που τον ακολουθούν απo την προετοιμασία και τον «φρέναραν» μέχρι σήμερα.
Αυτό το γκολ όμως, θα τον βοηθήσει. Θα του δώσει αυτοπεποίθηση και δύναμη για να διεκδικήσει με μεγαλύτερο πάθος αυτό που δικαιούται.
Αυτή η «στιγμή» που έζησε στο «Καραισκάκης» είναι η μεγάλη ώθηση που χρειαζόταν για να πάρει μπρος!
Στον πατέρα του, τον Μανόλη Γιακουμάκη, τον οποίο εμείς οι παλαιότεροι, θυμόμαστε να «τινάζει» τα δίχτυα με την ομαδάρα του ΠΟΑ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στο ισχυρό τότε Περιφερειακό, να ευχηθώ, το «παλικάρι» του, να έχει την υγεία του, γιατί έχει πολλά να δώσει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και γιατί όχι και στην Εθνική ομάδα κάποια στιγμή, καθώς όπως προανέφερα, είναι λίγοι οι Ελληνες φορ περιοχής με αυτά τα χαρακτηριστικά, στο σημερινό Ελληνικό ποδόσφαιρο…